Δεν ηταν το πάθος, η αγάπη, η λατρεία, ηταν αλλή μια γυναικοτόνια

Η πατριαρχια καλύπτει ένα ευρύ και συχνά αόρατο φάσμα έμφυλης διάκρισης και βίας.

Από τα σφυρίγματα στον δρόμο, από την ανασφάλεια στα σκοτεινά σοκάκια, από τον εκβιασμό της υποχρεωτικής συνεπιμελειας, από τον στιγματισμό μιας άμβλωσης, εως τη γυναικοκτονία.

Δεν είναι απλά μια ανθρωποκτονία, οπως τη χαρακτηρίζει η ελληνική νομοθεσία. Είναι άλλη μια γυναικοκτονία. Το τελευταιο στάδιο της πατριαρχικής βίας. Το τελευταίο στάδιο άσκησης εξουσίας πάνω στο σώμα μιας γυναίκας.

Η εμφυλη βία υπάρχει γύρω μας και όμως δεν είναι πάντα αντιληπτή. Οι γυναικοκτονίες συμβαίνουν γύρω μας και όμως δεν είναι πάντα ορατές.

Στην ελληνική πραγματικότητα παρακολουθουμε τα μέσα μαζικης ενημερωσης να εξευτελίζουν καθημερινά τα θύματα, και να δικαιολογούν τους θύτες. Κάθε φορά που μιλούν για μια δολοφονία, μιλούν για ένα στυγνό έγκλημα. Καθε φορά που δολοφονείται μια γυναίκα μιλούν για έγκλημα πάθους.

Γυναίκες δολοφονήθηκαν επειδή ήταν γυναίκες, επειδή κάποιος θεώρησε ότι έχει εξουσία πάνω τους. Γυναίκες αναρίθμητες, γυναίκες κάθε ηλικιας, γυναικες ανώνυμες, γυναίκες που λείπουν.

Αυτός ο αγώνας, είναι ένας αγώνας ενάντια στην πατριαρχία, ενάντια στην ιεραρχία και τις εξουσιαστικές συμπεριφορές.

Είναι ένας αγώνας που μας αφορά όλα.

Δεν είμαστε όλες εδώ, λείπουν οι δολοφονημένες.