H ανάπτυξή τους βρωµάει αίµα – δεν είναι άτρωτοι...να τους τσακίσουµε

Μάθαμε έτσι, που πια είναι κοινοτοπία: το κράτος δολοφονεί. Οι κρατικές δολοφονίες των μπάτσων, τα εργατικά «ατυχήματα», οι δολοφονίες στα σύνορα, τα υπέρογκα ενοίκια, οι τιμές στα σούπερ μάρκετ, η αβίωτη και ελεγχόμενη καθημερινότητα στις γειτονιές, και παντού, είναι η ζωή που έχουμε σήμερα με το κράτος και τον καπιταλισμό.

Έτσι, πάνω στην προεκλογική περίοδο για να διαλέγουμε τους νέους τυράννους, έρχεται ένα δυστύχημα στα τραίνα και ανατρέπει όλη την προηγούμενη συνθήκη. Η αλήθεια είναι ότι ζώντας σε αυτή τη συνθήκη, δεν έγινε κάποια ανατροπή. Ένα έγκλημα με κρατική βούλα (αριστερή και δεξιά), με έναν ιδιώτη κοράκι του κέρδους συντελέστηκε στις πλάτες όσων ταξίδευαν με τις δύο αμαξοστοιχίες. Επιμελώς, έχει επικεντρωθεί το ενδιαφέρον σε θέματα «εθνικά», αποκρύπτοντας την πραγματικότητα: τραίνα γεμάτα εργάτες, φοιτητές-φοιτήτριες και μετανάστες-μετανάστριες πληρώσανε τον φόρο αίματος στο βωμό του κεφαλαίου και του κράτους: γίναν θυσία για τους δυνάστες μας.

Και όμως, δόθηκαν κάποιες απαντήσεις από το κοινωνικό σύνολο που ρημάζεται τα τελευταία τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια: συγκρούσεις, απεργίες, επιθέσεις σε μπάτσους και κρατικούς-καπιταλιστικούς στόχους, κυνήγι του πολιτικού προσωπικού (ανεξαρτήτως διαχειριστικής απόχρωσης) αποτέλεσαν τα όπλα των από τα κάτω σε ένα ακόμη έγκλημα εις βάρος μας.

Δυστυχώς, τίποτα από αυτά δεν είναι αρκετό όσο κυριαρχούν οι ίδιοι θεσμοί, μηχανισμοί, οι ίδιες εξουσιαστικές και πατριαρχικές σχέσεις παντού γύρω μας. Έτσι, μένει να κάνουμε κι άλλα: να συγκρουστούμε πιο πλατιά, πιο μαζικά, πιο επιθετικά απέναντι σε ό,τι μπαίνει ανάμεσα σε εμάς και την ελευθερία: κομματικοί μηχανισμοί, (μικρο)εξουσιαστές, μπάτσοι, ΑΡΔ, αφεντικά να δεχτούν τη βία που μας σερβίρουν πίσω στα κεφάλια τους.

Στις ράγες, τα σπίτια, τα σύνορα και τους καταυλισμούς το κράτος δολοφονεί. Να του αντεπιτεθούμε με όλα τα μέσα.