Η θέση μας είναι στον δρόμο

Εδώ και πολλά χρόνια δεχόμαστε επίθεση. Όταν μειώνουν τους μισθούς. Όταν προκλητικά αθωώνουν βιαστές, όταν μας αναγκάζουν να πληρώνουμε την εκπαίδευσή μας, για να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στις εταιρίες τους. Όταν στέλνουν τους μπάτσους να προστατέψουν τα αφεντικά που δεν μας κολλάνε ένσημα. Όταν κλείνουν τους μετανάστες που δεν έχουν πνιγεί στο αιγαίο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Από την «αρχή της κρίσης» έως και σήμερα, το ελληνικό κράτος δεν έπαψε στιγμή να βάλει καταπάνω μας. Ακόμα και την περίοδο που ο σύριζα δημιούργησε ψευδαισθήσεις για το αντίθετο. Φυσικά και όλα αυτά δεν τα δεχθήκαμε αμαχητί, και άλλες φορές κερδίσαμε, ενώ άλλες χάσαμε. Σήμερα προσπαθούν να επισφραγίσουν ό,τι κέρδισαν από την αρχή της κρίσης, με την «επιστροφή» στην κανονικότητα, την τάξη και την ασφάλεια. Οι εκκενώσεις των καταλήψεων έρχονται την ίδια ακριβώς στιγμή που καταργείται το πανεπιστημιακό άσυλο, αλλά και την ίδια στιγμή που το ελληνικό κράτος ξεκινάει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο ενάντια στους μετανάστες. Ενώ από την άλλη προσπαθεί να στρώσει τον δρόμο για την ανάπτυξη, με τη δημιουργία ενός «φιλικού προς τις επενδύσεις» κλίματος. Ένας δρόμος που περνάει μέσα από την λεηλασία της φύσης και τον κατακερματισμό των εργασιακών κεκτημένων. Την ίδια στιγμή που το κράτος αναπλάθει τις πόλεις, ώστε να μην μας χωράνε, και ταυτόχρονα σφιχταγκαλιάζεται με τραπεζίτες και αφεντικά (μικρά, μεσαία και μεγάλα), ώστε να βγάζουν ακόμα περισσότερα από τις γαμωδουλειές μας, ενώ εμείς θα μένουμε συνεχώς με λιγότερα. Εδώ και πολλά χρόνια δεχόμαστε επίθεση. Από το ανήλεο βομβαρδισμό διαφημίσεων, σόου μπιζ και λάιφ στάιλ που καθοδικά μας οδηγούν σε ένα από τα πιο κοφτερά όπλα της κυριαρχίας: την απάθεια. Το σχήμα που αναπαριστά τη κοινωνία έχει δύο πλευρές: από τη μία, η καθολική συναίνεση και παραίτηση μέσω της κουλτούρας των κοινωνικών δικτύων, το κυνήγι της καριέρας, η ιδιώτευση και το φαίνεσθαι. Από την άλλη, οι κοφτές ανάσες των εξεγερμένων στη Χιλή, την Καταλονία, το Χονκ Κονγκ, το Ιράκ, το Εκουαδόρ και όπου αλλού αγωνιζόμαστε, ενάντια στα πρωινά ξυπνητήρια και τις διαταγές στη δουλειά· στις πορείες, τα οδοφράγματα, τις καταλήψεις, τις συνελεύσεις, τους συντονισμούς · για τον αυτοκαθορισμό της ίδιας της ζωής μας. Ακόμα μια φορά το πεδίο της σύγκρουσης είναι διαυγές και η θέση μας είναι στον δρόμο.

Υπάρχουν δύο κόσμοι. Τον έναν στον επιβάλλουν. Είναι μίζερος, σιχαμένος, επίπεδος, γεμάτος στερεότυπα και επαναλήψεις - επαναλήψεις στην ζωή και την τηλεόραση. Για τον άλλο, αργά ή γρήγορα, θα μου πεις εσύ...