Η κρίση και ο πόλεμος δεν τέλειωσαν ποτέ – συνεχίζονται αδιάκοπα

Από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τη δεκαετία του ‘90, δεν έχει διεξαχθεί ολοκληρωτικός πόλεμος στο εσωτερικό της Ευρώπης. Εκτός αυτής, οι πόλεμοι και τα πραξικοπήματα συνεχίζονται ασταμάτητα, όμως η ευρωπαϊκή συμμετοχή, στο όνομα «του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας», περνάει στα ψιλά των εφημερίδων.

Πόλεμοι χαμηλής έντασης, όπως οι επιχειρήσεις ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες (όπου το ελληνικό κράτος πρωτοστατεί) ή στον «εσωτερικό εχθρό» από τη στρατιωτικοποιημένη αστυνομία, είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν άρχισε τώρα, υπέβοσκε εδώ και καιρό λόγω της επιδίωξης ΝΑΤΟ και Ε.Ε να την ενσωματώσουν στη σφαίρα επιρροής τους, ανταγωνιστικά προς τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα του ρωσικού κράτους. Το κίνημα του Μαϊντάν στην Ουκρανία το 2013, μια σύγκρουση μεταξύ αυτών που υποστήριζαν την προσχώρηση στο δυτικό στρατόπεδο κόντρα στην αυταρχική και διεφθαρμένη φιλορωσική κυβέρνηση, έφερε στο προσκήνιο την ακροδεξιά που –όντας ο πιο έτοιμος χώρος– επιβλήθηκε στην εξέγερση. Έκτοτε, από τη μία, η Ε.Ε. κάνει ανοιχτά πλάτες σε νεοναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες κι από την άλλη, η επίκληση του αντιφασισμού από το ρωσικό κράτος είναι τόσο προσχηματική όσο οι επεμβάσεις του ΝΑΤΟ σε τρίτες χώρες για «ανθρωπιστικούς σκοπούς». Η σύγχρονη Ρωσία, χτισμένη στα ερείπια της Σοβιετικής Ένωσης, διακυβερνάται με μια ακραία μορφή απολυταρχικού νεοφιλελευθερισμού, όπου τον πλήρη έλεγχο έχει η μαφία των ολιγαρχών.

Βρισκόμαστε στο μέσο μιας παγκόσμιας κρίσης με τον covid-19. Οι ζωές μας έχουν αλλάξει. Αυτοί που επιβαρύνονται περισσότερο είναι αυτοί που είχαν τα λιγότερα. Αντιθέτως, το κεφάλαιο πολλαπλασίασε τη δύναμή του εις βάρος μιας εργατικής τάξης, αποδιοργανωμένης, που διαπραγματεύεται τα απομεινάρια νικών του παρελθόντος. Κάπως έτσι, τα κράτη μεταβαίνουν από τη μάχη με τον «αόρατο εχθρό» στον επόμενο πόλεμο και στην επόμενη κατάσταση εξαίρεσης.

Οι πόλεμοι είναι τα όπλα με τα οποία η εκάστοτε εξουσία επαναδιαπραγματεύεται τη θέση της, όταν οι εσωτερικοί κραδασμοί των κοινωνιών δεν μπορούν να απορροφηθούν διαφορετικά. Επιβάλλεται ολοκληρωτικά, υποτιμά βίαια τη ζωή, καταστρέφει, ώστε στη συνέχεια να διαμορφώσει μια «νέα» κανονικότητα και να «ανοικοδομήσει», παρέχοντας ευκαιρίες για κερδοφορία του κεφαλαίου. Το όχημα για όλα αυτά είναι οι εθνικισμοί.

Επειδή πολλά από τα παραπάνω έρχονται όντως ως πολεμικά ανακοινωθέντα από το αγαπημένο μέτρο του κράτους, το 112, να περάσουμε στην αντεπίθεση. Οι ταξικοί εχθροί, τα τσιράκια τους, το κρατικό οικοδόμημα να λάβει ως απάντηση ένα κομμάτι βίας και τρομοκρατίας από αυτό που μας δίνει. Να τσακίσουμε τα κρατικά σαλπίσματα, να αντισταθούμε στους νέους και παλιούς διαχωρισμούς, να στείλουμε στον -ψηφιακό- διάβολο τα πιστοποιητικά τους. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Να μην γίνουμε κρέας στα κανόνια τους διαλέγοντας στρατόπεδο σε στημένο παιχνίδι. Ο εχθρός βρίσκεται εντός συνόρων, είναι αυτοί που μας εκμεταλλεύονται, και, αν τους συμφέρει, μας στέλνουν να σκοτωθούμε. Αν τα κράτη ζητάνε πόλεμο, να τον φέρουμε στην πόρτα τους, στα υπουργικά τους κτίρια και τις τράπεζες.