EDITORIAL

Ανάμεσα στα πολλά που συνέβησαν από το προηγούμενο φύλλο μέχρι σήμερα, στο παρόν κείμενο κάνου με την επιλογή να αναφερθούμε σε δύο σημαντικά γεγονότα…

Στο παρόν editorial γίνεται προσπάθεια να αντιληφθούμε και να ψηλαφίσουμε την επικαιρότητα και τη διαρκή εξέλιξη των γεγονότων. Από τον εθνικιστικό παροξυσμό των ημερών…

Η αστραπιαία συσπείρωση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας μετά την αναμόχλευση του μακεδονικού ζητήματος, και η αποτύπωση μιας, πρωτοφανούς για τα τελευταία χρόνια, κοινωνικής…

Η κοινωνία φαίνεται να μην βλέπει πια καμία προοπτική, κανένα μέλλον όπως λέει για τα παιδιά της… «Μα αφού δεν υπάρχει κράτος, ρε παιδιά»…

Καθημερινά, ο κόσμος αυτός ξεδιπλώνει τις πτυχές του. Η κυριαρχία οπλίζει τη φαρέτρα της, ανεβάζοντας διαρκώς τον πήχη του ταξικού πολέμου. Μοναδική απάντηση, μοναδική προοπτική για τους από τα κάτω δεν μπορεί να είναι παρά η επανάσταση…

Είναι συνηθισμένο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, να προσπαθεί να συγκεράσει επιφανειακά τις αντιθέσεις που δημιουργεί με διάφορα τεχνάσματα.

«Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός, στο μέσο ανθρώπινο πλάσμα, αρκετή για να προμηθεύσει οποιονδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Και οι καλύτεροι στο φόνο είναι…

Παρά τις ρατσιστικές κραυγές των Ευρωπαίων ηγετών και λογής ρατσιστών, η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει «πρόβλημα μετανάστευσης». Αντιμετωπίζει μια προσφυγική κρίση πρωτοφανή μετά το τέλος…